چه خبره ؟

راننده از توی آینه زل زده توی صورتم . پیرمردتر از آن است که حس چشم چرانی و دله دزدی داشته باشم از نگاهش .

با خودم می گویم : عیبی ندارد بگذار هر چقدر دلش می خواهد تماشا کند، من که با این مقنعه ی سورمه ای خاک گرفته و صورت بی رنگ و روی بدون آرایش و چشمان خسته از یک روز مزخرف کاری، دیدن ندارم ، لابد قیافه ام کسی را به یادش می آورد.  

دل دل کنان ، یک جورهایی مردّد می گوید : خانوم ، شما چقدر خودتونید.

من : ! ؟

- آره دیگه ، همه چی تون مال خودتونه. لب ها ، لپ ها ، گونه ها ، ابروها ، و از همه مهمتر دماغ تون، دماغ تون هم عملی نیست.

خیره نگاهش می کنم .

- خانوم به خدا این روزها کمتر کسی مثل شما پیدا می شه که دست توی صورتش نبرده باشه. ما که راننده ایم می دونیم توی این شهر چه خبره .

می خندم و با شیطنتی پنهان در خیال، موذیانه می پرسم : چه خبره ؟؟؟