شاید شیطان .....

یکی بود و یکی دیگر هم بود.
یکی آدم بود و نه این که آن یکی آدم نباشد، اما اسمش حوا بود.
یک باغ بود ، هوایش پراز انار و سیب و شاید کمی هم گیلاس ، و زمینش پُرِ پُرِ پُر از برکتِ گندم.
آن سال ها نه مرد ، مرد بود و نه زن ، زن بود  و نه احساسی بود برای چیدن سیب و خوردن گیلاس.
و یکی بود که مثل هیچ کس نبود و نشسته بود آن بالا و داشت نقاشی می کشید ، عکس آدم و حوا.
تمنّای دست حوا را که کشید برای چیدن سیب ، حسی سرخ دوید روی گونه های آدم  و قهقهه ای هراس انگیز پیچید در دلِ باد و  در تن ِ دریا .
شاید از آن روز بود که آدم ، آدم شد و حوا ، حوا .
شاید تا آن روز، حتّی خودِ خدا هم ، فکر شیطان را نکرده بود در ذهن نقاشی هایش.

                                                                                            حتّی خودِ خودِ خدا هم .