امروز دوباره پس از مدت
ها چشم مان به جمال موزِ نازنین روشن شد و میوه فروش های گرامی با نایلون های لوکس واشرافی میوه ی شریف موز، سردرِ مغازه
هایشان را منور فرمودند.
موزهای نازنین که مدتی در
حصر به سر می بردند و لابد در آن مدت رنگ شان هم سبز بوده، حالا که به رنگ زرد افسانه ای درآمده بودند، دوباره تشریف
آوردند در انظارعمومی جهت دل بردن و قلوه سوزاندن و لابد زین پس هم هیچ مبادلات
اقتصادی پشت پیشخوانی نخواهند داشت البته بی حکم هیچ قاضی و دادگاه اختلاس اقتصادی ، و شفاف ِشفاف بده بستان خواهند شد در برابر چشم خلق الناس.
اما نمی دانم چرا در این
وانفسای شفافیت، هرکار هم که می کنم شفاف
نمی شود این ذهن شیشه ای بی رنگم و چند
سوال دائم مکدر می کند تمام وجودم را ، که البته عیب از خودم هست حتما.
- آیا هیئت دولت محترم برای تخصیص 24 میلیارد دلاربه
واردات 20 قلم کالای اساسی (+) ، اول با تولیدکنندگان و وارد کنندگان موز هماهنگ می
شود یا دوم ؟
نگویید این که پرسیدن ندارد ، می پرسم چون هنوز امضای پای مصوبه خشک نشده ، موزهای عزیز
حلق آویز شده اند از سر درِمغازه ها.
-آیا این میوه ی بهشتی ، این موز رویایی ، فقط در زمانی که
به نظر عده ای از کارشناسان اقتصادی محترم ، خط فقر محدوده ی زیر درآمد ماهیانه ی یک میلیون و پانصد هزار تومان است
، جزو کالاهای اساسی محسوب می گردد یا در همه ی اعصار و دوره ها و هزاره ها و سده
ها این چنین بوده ؟
نگویید این چه سوالی ست ، من که تاریخ دان نیستم
، از کجا باید بدانم ؟؟؟
آیا در دستور جلسه ی آینده ی هیئت دولت گرامی، مصوبه ای هم جهت ثبت نام گوجه فرنگی مهربان در لیست
کالاهای اساسی، در دست اقدام است؟
نگویید چه ربطی دارد ، به خدا گوجه فرنگی هم قرمز است ، سبز نیست که . می تواند از حصر خارج
شود.
آیا موز ......
ولش کن اصلا، موز چه گناهی کرده، آی کیویما
پایین است. بهتر است کش ندهیم دیگر ....
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر