پیشگامان جنبش
زنان ایران
"جمعیت نسوان وطنخواه ایران در سال 1301 بنیانگذاری شد. یعنی 90
سال پیش. خانم محترم اسکندری پیشگام تشکیل این جمعیت بود و نشریه ای نیز با همین
نام منتشر کرد. کلاس درس برای دختران، بیمارستان برای زنان فقیر و... از فعالیت
های این جمعیت بود که در سال 1312 که رضا شاه فضای سیاسی ایران را کاملا بست، این
انجمن را نیز غیر قانونی اعلام کرد."
می گویم : نود سال از آن روزها می گذرد و من هنوز هم به عنوان یک زن باید بجنگم و بستیزم و فریاد بزنم و طلب کنم حقوق اولیه ی بودن را.
می گویم : نود سال از آن روزها می گذرد و من هنوز هم به عنوان یک زن باید بجنگم و بستیزم و فریاد بزنم و طلب کنم حقوق اولیه ی بودن را.
می گویم : هفتاد و هشت سال از آن تخته کردن درِ انجمن توسط آن رضاخان
به اصطلاح قلدر می گذرد و من هنوز هم هر روز باید شاهد به گِل گرفته شدن درهای
انجمن های بیشتری باشم که شاید شاید شاید تصور کوچکترین حقی برای زنان ما قائل باشد.
می گویم : حالا که سال ها از آن روزها گذشته و تاریخ بر دامان خود تصویرِ رضاشاه ِ دست و پا گم کرده ای را دارد که فرار را برقرار ترجیح داده ، و صحنه ی فرار محمدرضا شاه ِ بیمار مستاصلی را به خود دیده که خاک پاک بوسیده و دست زنش را گرفته و آواره ی زمینی شده که دیگر نمی خواستدش و از این چاله به آن چاه حواله اش داده تا مرگِ عزیز به سراغش بیاید و جبروت چندین و چند ساله اش را درهم شکند و دماغش را به خاک بمالد، و جشن پیروزی انقلابی را ثبت کرده که از همان روزهای اول فرزندانش را خورده و به زن و مردش هم رحم نکرده و بعدتر هم کاملا مردانه شده حتی اگر زنی هم دخیل بوده در پیروزی اش و بعدِ بعدترها هم زنان به خاک و خون کشیده شده در جنگ اش را نه تنها ارج ننهاده که تحقیر هم کرده با انواع و اقسام قوانین و تبصره ها و ماده های قانونی، و هنوز هم شاهد طرح های تفکیک جنسیتی و عفاف و حجاب و هزاردرد بی درمان دیگری است که زنان را دسته بندی می کند به درجه ی دو و سه ، من هنوز هم به عنوان یک زن ، باید از پس این همه سال ، شاهد خنده ی چندش آور و موذیانه ی مردی باشم که رو به دوربین تلویزیون برای نشان دادن برتری احمقانه ی مرد بودن خود به رقیب ، می گردد و مثلا نقطه ضعفی می یابد تا بگوید: آقای موسوی بگم بگم و تصویر زنی را به رخ می کشد به تحقیر، که لااقل امروز به یقین به همه ی مردان ثابت کرده که زنانه تر از هرمردی ایستاده در کنار نه زن ها که حتی مردان ستمدیده ی این روزگار در کنار شوهر مردانه تر از هر مردش.
می گویم : هنوز هم من یک زنم و هنوز هم برای من هیچ فرقی نکرده است تخته شدن در جمعیت نسوان وطنخواه یا به اسارت رفتن زنان آزادیخواه کمپین یک میلیون امضا یا حصر خانگی بانوی سبز، رهنورد.
می گویم : هنوز هم من یک زنم در این مُلک خراب آباد وهمیشه هم زن خواهم ماند تا روزی که مردان این مرز و بوم نامردانه می تازند به زنیّت من.
می گویم : حالا که سال ها از آن روزها گذشته و تاریخ بر دامان خود تصویرِ رضاشاه ِ دست و پا گم کرده ای را دارد که فرار را برقرار ترجیح داده ، و صحنه ی فرار محمدرضا شاه ِ بیمار مستاصلی را به خود دیده که خاک پاک بوسیده و دست زنش را گرفته و آواره ی زمینی شده که دیگر نمی خواستدش و از این چاله به آن چاه حواله اش داده تا مرگِ عزیز به سراغش بیاید و جبروت چندین و چند ساله اش را درهم شکند و دماغش را به خاک بمالد، و جشن پیروزی انقلابی را ثبت کرده که از همان روزهای اول فرزندانش را خورده و به زن و مردش هم رحم نکرده و بعدتر هم کاملا مردانه شده حتی اگر زنی هم دخیل بوده در پیروزی اش و بعدِ بعدترها هم زنان به خاک و خون کشیده شده در جنگ اش را نه تنها ارج ننهاده که تحقیر هم کرده با انواع و اقسام قوانین و تبصره ها و ماده های قانونی، و هنوز هم شاهد طرح های تفکیک جنسیتی و عفاف و حجاب و هزاردرد بی درمان دیگری است که زنان را دسته بندی می کند به درجه ی دو و سه ، من هنوز هم به عنوان یک زن ، باید از پس این همه سال ، شاهد خنده ی چندش آور و موذیانه ی مردی باشم که رو به دوربین تلویزیون برای نشان دادن برتری احمقانه ی مرد بودن خود به رقیب ، می گردد و مثلا نقطه ضعفی می یابد تا بگوید: آقای موسوی بگم بگم و تصویر زنی را به رخ می کشد به تحقیر، که لااقل امروز به یقین به همه ی مردان ثابت کرده که زنانه تر از هرمردی ایستاده در کنار نه زن ها که حتی مردان ستمدیده ی این روزگار در کنار شوهر مردانه تر از هر مردش.
می گویم : هنوز هم من یک زنم و هنوز هم برای من هیچ فرقی نکرده است تخته شدن در جمعیت نسوان وطنخواه یا به اسارت رفتن زنان آزادیخواه کمپین یک میلیون امضا یا حصر خانگی بانوی سبز، رهنورد.
می گویم : هنوز هم من یک زنم در این مُلک خراب آباد وهمیشه هم زن خواهم ماند تا روزی که مردان این مرز و بوم نامردانه می تازند به زنیّت من.
می گویم :
من خود ِ مبارزه ام ، هر چند بی سلاح
من خود ِ جنگم ، هر چند بی فشنگ
من خود ِ دردم هر
چند بی زخم
من خود ِ حق ام هر چند بی قانون
من خود ِ فریادم هر چند بی صدا
من خود ِ امیدم هرچند بی آرزو.
8 مارس ، روز جهانی زن ، گرامی باد.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر