سهمِ او از جنگ ....

پنج ، شش ساله بود. بی تاب و پر جنب و جوش . چسبیده بود به درهای بی آر تی و هر چه مادرش دستش را می کشید بیشتر لج می کرد و تکیه می داد به در . خانم ها که سماجتش را می دیدند تشر می زدند سرِ مادرش . مواظبش باش ، در باز می شود می افتد، بچه ات را جمع کن ، فقط بلدند پس بیندازند، تربیت کردن که بلد نیستند و ......

مادر رو کرد به من ، که آرام ایستاده بودم و تماشا می کردم فقط ، و گفت : خدا به همه بچه ی سالم بده. نعمتی یه والله .

به موهای بور و فِرخورده ی دخترک نگاه کردم و گفتم : واقعا ، باید هزار بار خدا را شکر کرد برای سالم بودنِ بچه ها .

زن آه بلندی کشید و گفت: می بینی چقدر شلوغ می کند . ناشنواست . دوبار گوشش را عمل کرده ایم ، اما هنوز سه عمل دیگر لازم دارد تا بتواند کمی بشنود. خرج و مخارجش بیچاره مان کرده. دو هفته یک بار از رشت می آیم تهران برای مداوا. دیگر توانش را ندارم ، خسته شده ام .

خوب که نگاه شان می کردی ، به اندازه ی خستگی های مادر ، دخترک پر انرژی بود.

پرسیدم : مادرزادیه ؟ زن با دست های چروکیده ، قطره اشکِ گوشه ی چشمش را پاک کرد و گفت : آره، دو تا دختر دارم هر دو همین جورند. شوهرم سال ها جبهه بوده، می گویند تاثیرات بمب شیمیایی و موج انفجار بوده که بچه هایش این طور شده اند . نمی دانم والله .

ته کیفم یک شکلات پیدا کردم و دادم دست بچه. با عجله قاپید و شاد و خندان شروع کرد به خوردن .

زن گفت : عاشق شکلات است . دخترک نگاهم کرد و مهربانانه خندید.

یادم آمد این شکلات را چند وقت پیش ، بچه های بسیج شرکت، به مناسبت گرامیداشت هفته ی دفاع مقدس، تعارف کرده بودند.

دخترک هنوز با لذت شکلات را می خورد و می خندید.