آدم ِ حوا.....

شاد می خندد و می گوید : شوریدگی چه لذتی دارد . طعم عصیان می دهد ، عصیان . هیچ می دانی شهد عصیان چقدر گواراست ؟ تازه می فهمم چرا حوا ، لذت بهشت را به طعم گس سیب فروخت و آدم ، هیچ نفهمید. 

     زمزمه کنان ، سر به هوا ، بی خود ، بی آن که هیچ ببیند و هیچ بشنود ، برمی گردد و آرام آرام ، دور می شود چون حوا......