شاه رفت و درآن هياهوي غريب،هيچکس صداي پيرمرد "بازرگان" را نشيند که گفت: دشمن ما استبداد است….

گوینده ی اخبار ساعت دو بعداز ظهر تلویزیون ملی ایران با صدای رسا می گوید : 

ساعت‏ يك و ده دقيقه بعد از ظهر امروز سه شنبه 26 ديماه 1357 ، اعلیحضرت همایونی ، شاهنشاه آریامهر بطور موقت و برای معالجه بیماری شان کشور را ترک نمودند. و تلویزیون فرودگاه مهرآباد را نشان می دهد وشاه و فرح را . و یک عده آدم اتو کشیده با کت و شلوار و کراوات و عینک دودی بدرقه کننده را . خبرنگار می پرسد : اعلیحضرت برای چه مدت کشور را ترک می فرمایند ؟

شاه با حالتى پريشان، در حاليكه به زحمت جلوی گريه خود را مى‏گیرد، می گوید : "همانطور كه موقع تشكيل اين دولت گفته بودم، مدتى است كه احساس خستگى مى‏كنم و احتياج به استراحت دارم . ضمنا گفته بودم پس از اينكه خيالم راحت ‏شود و دولت مستقر گردد به مسافرت خواهم رفت. اين سفر اكنون آغاز مى‏شود و تهران را به سوى آسوان در مصر ترك مى‏كنم."

از كسانى كه براى بدرقه او به فرودگاه آمده اند خداحافظى می کند. از اعضاى خاندان سلطنتى فقط يك نفر، همسرش فرح با اوست . بقيه همگى در جريان انقلاب ايران را ترك گفته اند .

گوشه ی لب هایما ن به لبخند می شکفد و دل مان غنج می رود و حس شادی دیواره های تن را قلقلک می دهد و روح مان پرواز می خواهد .

عمه جان آه می کشد و ای وای بلندی می گوید.همه شاهد قطره اشک تلخی هستیم که از گوشه ی چشم آقابزرگ  آرام جدا می شود و روی گونه ی چروکیده اش به تانی سُر می خورد و می چکد روی دستان پیرش. سکوت سنگینی در اتاق حاکم می شود.خنده گوشه ی لب هامان می ماسد.از هوای سنگین اتاق که چون بختک فرود می آید، خفه می شود نَفَس آزادی و یکی یکی به بهانه ای می زنیم بیرون. از خانه می زنیم بیرون .

« شاه رفت»  بر دست هاي مردم ، روي ديوارها، پشت شيشه ي ماشين ها و هرجاي ممکن ديگر ديده مي شود، ماشين ها و موتور سيکلت ها با چراغ هاي روشن، بوق هاي ممتد و آهنگ دار مي زنند. روي برف پاکن هاي رقصان ، گل هاي ميخک و دستمال هاي سفيد در حرکت است . مشت مشت شيريني و نقل در هوا می رقصد . هزاران اسکناس که تصوير شاه از وسط آن بريده شده ، دست به دست مي شود و تیتر روزنامه ی کیهان می شود کلاهی بزرگ بر سر مردم .

ما تا شب درخیابان ها می مانیم  و آقابزرگ همچنان چپق در دست و تکیه بر پشتی ، تا خود ِ خود ِ صبح فردا ، می نشیند گوشه ی اتاق و نگاهش را می دوزد به صفحه ی تلویزیون شاوب لورنس سیاه و سفید مبله و خدا می داند چه ها که نمی بیند در آن صفحه ی سیاه خاموش. دیدنی هایی که تداوم سکوت را همچنان حاکم می خواهد برآن اتاق خسته ی دربسته تا تابستان هزار و سیصد و پنجاه و هشت که آقابزرگ در سن هشتاد وپنج سالگی وپس از دیدن دو پادشاه قاجار و دو شاه پهلوی و یک انقلاب و یک جمهوری اسلامی، به رحمت خدا می رود و خوشبختانه در زندگی واقعی اش نمی بیند آنچه نادیدنی است در این روزها .

و حالا بعد از این همه سال ما فکر می کنیم فقط شاید توانسته باشیم ببینیم گوشه ای از آنچه را که آن پیرمرد جهاندیده ، نه  در آن  صفحه ی خاموش تلویزیون که در ضمیر ناخودآگاهش دیده بود وآنقدر نادیدنی بود که تا آخرین روز زندگی اش ، در آن اتاق همچنان سکوت حاکم بود و سکوت حاکم ماند.