.... سیری چند ؟؟؟

سرخوشانه تکیه داده بود به ستون سردرِ جواهر فروشی گوهربین توی ولیعصر. چنان آرام و دل قرص، تو گویی آنجا سده ها و سال هاست مایملک آبا و اجدادی اش بوده و هست. سرِ صبحی سوت می زد و تخمه می شکست.

نگاهم که قفل شد روی پارگی سرِ زانوی شلوارش، دو سمت کاپشن رنگ و رو رفته ی زیب در رفته اش را کشید روی هم و چشم های درخشانش را که می خندید، دزدید.

به آرامی از کنارش گذشتم و بی آن که بشنود ته دلم گفتم : حالِ خوش اَت را عشق است . فقط بگو آن لبخند پهن شده روی صورتت پیکسلی چند؟؟؟