و زن تکرار می شود .....

سرتکان می دهد و می گوید: می دونی ، دوستش دارم ، اما هیچوقت عاشقش نبودم.

سرش را می گرداند سمت پنجره و خیالش گم می شود در هیاهوی خیابان.

طوری که آشوبِ دلش طاقت سکوت نداشته باشد ، خیره برمی گردد و با نگاهی بی تاب ، می پرسد : می فهمی که عاشق بودن یعنی چی؟ 
بیشتر، از خودش می پرسد تا کسی دیگر.

و باز ساکت می شود.

چهره ی مبهوتش آن قدر بی روح است که خوب می شود فهمید با هر جمله ای که می گوید در دالان تاریک و بی انتهایی از سوال غرق می شود و روزهای زندگی اش یکی یکی ورق می خورد و دنیای گنگی در ذهنش به تصویر درمی آید.

با حسرتی بغض آلود، خسته و نامفهوم زمزمه می کند : می دونی ، دوستش دارم. مرد خوبیه. اما دلم براش تاپ تاپ نمی کنه.

تاپ تاپ را با لهجه ی غلیظ جنوبی می گوید و چادر عربی اش را از روی سر می کشد تا بالای خالکوبی ابروهایش.

.

.

دخترک بی هیچ حسی سرتکان می دهد و نگاهش خیره می ماند روی نگین برلیان حلقه ی طلایی توی انگشتش. 

.

.

اتوبوس به ایستگاه فردوسی رسیده . هر دو زن میان زمین و هوا پیاده می شوند.