بغض نان تازه با عطر حسرت...

بربری های تازه را می دهم دستش و می روم سراغ قوری برای دَم کردن چای.

می گوید : چه بوی خوشی دارند. خوش به حال تان . هر روز از این نان ها می خورید ؟ ما که آن جا هیچوقت این طور نان تازه و داغ نداریم.

پسرک با شیطنت می گوید : به جایش شما باراک حسین اوباما دارید.

با سادگی و تعجب می پرسد : مگر شما ندارید؟

و پسرک با بدجنسی شرورانه ای می خندد : چرا بابا! ما هم داریم. خوبش را هم داریم. دکتر... سید... محمود... احمدی نژاد.

و هر سه غش غش می خندیدیم .

می رویم یک فروشگاه بزرگ، ازاین زنجیره ای های تازه تاسیس که از شیرِ مرغ دارند تا جانِ آدمیزاد. که البته این روزها، دومی ارزان تر است از اولی.

می گویم : یک چیزی برای خودت انتخاب کن به رسم یادگاری، که بعد از رفتنت، ما را به خاطرت آورد.

کلی می گردد و می رود سراغ قفسه های عطر و ادکلن. چند تایی را تست می کند و می گذارد سر جایش. معصومانه رو می کند به من و می پرسد : خاله، عطری نداریم که بوی نان تازه بدهد ؟؟؟

دلم می گیرد از غربتی که بوی حسرت نان تازه دارد و طعم مهربان دلتنگی غریبانه.

و دلم می گیرد از دیوارهایی که یک روزی یک نفر شیر پاک خورده کشیده  بین آدم ها و اسمش را گذاشته مرز.

و دلم می گیرد از خط هایی نامرئی که کسانی به قهر و کینه، کشیده اند بین خودی و ناخودی.

و دلم می گیرد از جبر اندیشه و حکم دین و زور منطق.

و دلم می گیرد از جغرافیای استبداد و کویر تاریخ.

و دلم می گیرد از برهوت عشق و عقل و انسان.

و دلم می گیرد از گریز و هجرت و رفتن های هر روزه ی این روزها.

و بیشتر دلم می گیرد برای تنهایی های او، که حتی نمی داند برای این تبعید ناخواسته، چه کسی مقصر بوده است ؟؟؟ چه کسی ؟؟؟