با دوستانش رفته اند مرکز تجاری شهرک و از آقای فروشنده ی سی دی ، بازی 3 Battlefield را خواسته اند. با خنده پرسیده : از اماکن اومدید؟ گفته اند : پَ نَ پَ ، از ستاد فرماندهی نیروهای نظامی و انتظامی اومدیم تا نقشه جنگ را تحویل بگیریم . ده دقیقه ای منتظر مانده اند تا ظاهرا آقای فروشنده محتاط با هزار ترفند و مخفی کاری، رفته از یک سوراخ سنبه ای بازی را آورده و به سه برابر قیمت معمول داده به آن ها.
نشسته و با هیجان دارد بازی می کند. می پرسم : خیلی کیف دارد. می خندد و می گوید : خیییییییییییلی.
می گویم : از اینکه بعنوان یک سرباز آمریکایی وارد فرودگاه مهرآباد می شوی و جای جای کشورت را ویران می کنی، ناراحت نیستی؟
حق به جانب،می گوید: من که کشورم را نابود نمی کنم، فقط دارم برادران بسیجی را یکی یکی می کُشم.
با خود فکر می کنم ، کِی و کجا رسیدیم به اینجا ؟ چه کرده ایم با ذهن های بکر و روحِ پاک و قلبِ های مهربان بچه های مان ؟ مقصر کیست ؟ آیا این تفکر نتیجه ی بذرِ خشونت پاشی آن هاست یا بذرِ کینه افشانی ما ، کدامیک ؟
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر