سبزهای قیمتی.......

 می پرسم : آقا ، بالن ها چنده ؟

می گوید : دانه ای دوهزار تومان.

مکثی می کنم و می گویم : ارزان تر بده ، چند تا ببرم .

با قاطعیت و کمی عصبانی می گوید : نمی شود خانوم، از صبح هر کس آمده کلی چانه زده ، نمی شود ، صرف نمی کند. مگر ما درخت بالن داریم ؟ ما هم می خریم  به خدا ، یک سود مختصری می کشیم رویش و می فروشیم. سر گنج که ننشسته ایم . دست فروشیم و همین چند روزه ی شب عید.

می بینم دلش خیلی پر است ، دنبال گوش مفت می گردد برای شنیدن درد دلهایش . گوش هایم را می سپارم به حرف هایش و کمی هم سر به سرش می گذارم . می گویم : والا ، به خدا ، ما هم درخت پول نداریم . ما هم از یکی دیگه حقوق می گیریم .

می پرسد: خُب ، حالا چه رنگی می خواهی ؟

می گویم : سبز.

چشمهایش می درخشد و لبش به خنده باز می شود و می گوید : قرمزش را ببری ، دو تا سه هزار تومان می دهم .

می گویم : سبز .

می گوید : دو تا صورتی ببر ، یک سبز ، سه هزار تومان بده .

می گویم : سبز. پنج تا سبز بده ، پنج هزار تومان .

نگاهش شاکی می شود ، اما با غُروغُر وزیر لب می گوید : باشه ، چون می دونم هواکُنِش هستی ، قبول .

پنج تا بالن سبز را می گیرم و پنج هزار تومان می دهم دستش ، یک پنج هزارتومانی نو هم از لای تقویمم بیرون می کشم و می دهم دست دیگرش .

با تعجب می گوید : خانوم ، این چیه ؟

با لبخند می گویم : عیدی . سبز باشی . 

پ ن : این هواکُنِش هستی هم از آن حرفهاست ها ....