تعهد ، تخصص ،.... یا توهم ؟

سال های اول بعد از انقلاب بحث غلیظی سر گرفت بر سر اینکه تخصص در اولویت است یا تعهد ؟ وهمانطورکه همه شاهد بودیم  تعهد پیروز از میدان به درآمد ومتخصصین مجبورشدند دست اهل و عیال بگیرند و چمدان به دست روانه شوند جایی که جایگاهشان بود و قدرشان را ارج می نهاد و قدمشان بر سر چشم ها می نشست .

آقای رئیس بیمارستان شصت ساله با دو فقره فوق تخصص و بیست سال سابقه جراحی و پانزده سال تجربه ی مدیریت ، شال و کلاه کرد ورفت و آقای پزشک عمومی متعهد بیست شش هفت ساله که در جریان درگیری های انقلاب خون می رساند به مجروحین، شد رئیس بیمارستان. 

جنگ که تمام شد و سازندگی سردار شد. متعهدین کم تجربه شده بودند متخصصین با تجربه و کم کم عزم رفتن داشتند و سرداران متعهد آمده بودند در شهر و قصد کرده بودند بنشینند در جایگاه ریاست.

دوران اصلاحات، دوران یکی به نعل ویکی به میخ بود. گاهی تعهد حرف اول را می زد با فشار و زور، و گاه تخصص با مهربانی وعشق. دوره ی نُه روز یک بحران ،جنگ تعهد شد و تخصص. و متخصصین ِ متعهد ِ دیروز شدند خارچشم تازه به دوران رسیده های بی تعهد و بی تخصص آن روز.

نوبت که رسید به عصر معجزه ها، کار تعهد و تخصص با هم یک سره شد. دوره ، دوره ی توهم  شد و جادو و جادوگری شد رسم زمانه و خرافات شد آیین کشورداری. 

وحالا،آقای امیدواررضایی نماینده نازنین مجلس ، در پی تصویب طرح تشکیل وزارت ورزش فرموده اند :
با وجود اینکه آقای سعیدلو بیشترین مخالفت را با تشکیل چنین وزارتخانه ای داشته، اما به اعتقاد من ایشان بهترین گزینه برای سرپرستی وزارت ورزش می باشند، چرا که وجود ایشان برای ورزش کشور خوش یمن بوده است. خوش یمن.

این روزها نه تعهد و نه تخصص که پاقدم آدم ها مهم است و از برکات یمن قدم ایشان همین بس که دیشب میلیون ها ایرانی شاهد رد پای شکست بودند از سیمای جمهوری اسلامی ایران.