کاش روزی برسد ، پاسبان ها همه شاعر باشند ، پاسبان ها همه عاشق باشند....

معصومانه ایستاده اند اول پله های ورودی ایستگاه مترو پانزده خرداد ِ بازار بزرگ تهران و یکی شان که به اندازه نیم وجب از دیگری بزرگتر است ، فریاد می زند: دماسنج عشق، دماسنج عشق، بدو بیا بخر و کادو بده به عشقِت ، ولنتای مبارک. 

اولی حدود ده سال دارد و دیگری تقریبا دوازده ساله است . چیزی شبیه ساعت شنی در دست گرفته اند که در دو محفظه ی بالا و پایین آن ، دو قلب کوچک شیشه ای قرار دارد و با سرو ته کردن ساعت ، مایعی قرمز رنگ از قلب اولی به قلب دومی می ریزد و برعکس. هنوز از دیدن این ابتکار بزرگ قرن، لبخند رضایت ، مجال نشستن بر گوشه ی لب هایم نیافته ، که یکی شان هراسان رو به دوستش فریاد می زند ، زودباش جمع کن ، جمع کن ، مامورا دارن میان . در یک چشم بر هم زدن ، دماسنج های عشق سرازیر می شوند در یک گونی بزرگ و پسربچه ها پا می گذارند به فرار.

ناخودآگاه یاد شعر سهراب می افتم و روزی که پاسبان ها همه شاعر بودند. و نگاهم خیره می ماند به مامورانی که لابد همه عاشق هستند که این چنین با حرص و ولع ، گونی دماسنج های عشق را یک جا از دست پسرک می قاپند و پرتش می کنند پشت وانت ستاد مبارزه با سد معبر. ولنتای مبارک روی لب های پسرک می ماسد و نگاهی نگران وغمگین می نشیند جای برق چشمهایی که تا چند لحظه ی پیش با شیطنت کودکانه ای، از کلام عشق می درخشید و لابد در دلش قند آب می شد از تصورعاشقانه های دخترک همسایه و قلبش تندتر می تپید از یاد نگاه های معصوم وچهره ی گلگون از شرم او. چشم های بی فروغ و مایوس تا جایی که می شود ، گونی عشق برباد رفته را بدرقه می کند از پشت ماشینی که دورتر و دورتر می شود و پسرک ، گویی از خواب پریده باشد ، ناگهان به خود می آید و شروع  می کند به دویدن پشت سر مامورهای بی انصاف با عجز ولابه  برای باز پس گیری تمامی سرمایه ی بربادرفته عمرش که حالا دیگر دماسنج عشق شده است برای دل عاشق از ما بهتران .

آیا روزی خواهد رسید که فقر اجازه دهد ولنتای او هم مبارک باشد ؟؟؟ 

.....................

راستی امسال روز ولنتاین مصادف شده است با روز دوشنبه 25 بهمن . 

پیشاپیش روزتان مبارک باشد . البته مبارک غلام شماست در این روزها . و البته مبارک غلام همه می شود در این چنین روزهایی .